تأثیر حاد یک جلسه موسیقی درمانی با ساختارهای ریتمیک مختلف بر پارامترهای گام برداری افراد مبتلا به ms

زمینه و هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر حاد یک جلسه موسیقی درمانی با ساختارهای ریتمیک مختلف بر پارامترهای گام برداری زنان مبتلا به ms بود. روش بررسی: 15 آزمودنی زن مبتلا به بیماری ms برای شرکت در این تحقیق انتخاب شدند. برای جلسه تمرینی حین راه رفتن از ساختارهای ریتمیک 4/2، 4/4 و 8/6 استفاده شد و گام­ برداری آزمودنی ­ها بوسیله سیستم سه بعدی آنالیز حرکت با 6 دوربین ثبت شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها به وسیله نرم ­افزار spss v22 و با استفاده از آزمون تی­ همبسته و آنالیز مکرر واریانس در سطح معنی ­داری 05/0 انجام گرفت. یافته ­ها: نتایج آزمون تی همبسته نشان داد که یک جلسه موسیقی درمانی با ساختارهای ریتمیک بر پارامترهای گام برداری افراد مبتلا به ms به طور کلی تأثیر معنی داری نداشته است (تنها تفاوت­ های معنی دار مربوط به میزان 4/2 و پارامتر مدت زمان سوینگ (009/0=p)، میزان 4/4 و پارامترهای مدت زمان یک گام (030/0=p)، عرض گام (032/0=p) و سرعت گام­برداری (005/0=p) و میزان 8/6 و پارامتر مدت زمان سوینگ (012/0=p)بود). نتایج آزمون مکرر واریانس نیز نشان داد که علیرغم تأثیر مثبت بیشتر دو میزان 4/2 و 4/4 بر پارامترهای گام ­برداری نسبت به میزان 8/6، اما بین ساختارهای ریتمیک 4/2، 4/4 و 8/6 تفاوت معنی داری وجود ندارد. نتیجه ­گیری: نتایج نشان­ دهنده تأثیر مثبت یک جلسه موسیقی درمانی با میزان­ های مختلف بر پارامترهای گام ­برداری افراد مبتلا به ms بود. همچنین با توجه به کمترین تأثیر مثبت هنگام راه رفتن با ساختار ریتمیک 8/6 نسبت به دو میزان دیگر، به نظر می ­رسد افراد مبتلا به ms بیشترین تطابق پذیری را با توجه به ساده­ تر بودن ساختار ریتمیک 4/2 و 4/4 با این میزان­ ها دارند.   زمینه و هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر حاد یک جلسه موسیقی درمانی با ساختارهای ریتمیک مختلف بر پارامترهای گام برداری زنان مبتلا به ms بود. روش بررسی: 15 آزمودنی زن مبتلا به بیماری ms برای شرکت در این تحقیق انتخاب شدند. برای جلسه تمرینی حین راه رفتن از ساختارهای ریتمیک 4/2، 4/4 و 8/6 استفاده شد و گام­برداری آزمودنی­ها بوسیله سیستم سه بعدی آنالیز حرکت با 6 دوربین ثبت شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها به وسیله نرم­افزار spss v22 و با استفاده از آزمون تی­همبسته و آنالیز مکرر واریانس در سطح معنی­داری 05/0 انجام گرفت. یافته­ها: نتایج آزمون تی همبسته نشان داد که یک جلسه موسیقی درمانی با ساختارهای ریتمیک بر پارامترهای گام برداری افراد مبتلا به ms به طور کلی تأثیر معنی داری نداشته است (تنها تفاوت­های معنی دار مربوط به میزان 4/2 و پارامتر مدت زمان سوینگ (009/0=p)، میزان 4/4 و پارامترهای مدت زمان یک گام (030/0=p)، عرض گام (032/0=p) و سرعت گام­برداری (005/0=p) و میزان 8/6 و پارامتر مدت زمان سوینگ (012/0=p)بود). نتایج آزمون مکرر واریانس نیز نشان داد که علیرغم تأثیر مثبت بیشتر دو میزان 4/2 و 4/4 بر پارامترهای گام­برداری نسبت به میزان 8/6، اما بین ساختارهای ریتمیک 4/2، 4/4 و 8/6 تفاوت معنی داری وجود ندارد. نتیجه­گیری: نتایج نشان­دهنده تأثیر مثبت یک جلسه موسیقی درمانی با میزان­های مختلف بر پارامترهای گام­برداری افراد مبتلا به ms بود. همچنین با توجه به کمترین تأثیر مثبت هنگام راه رفتن با ساختار ریتمیک 8/6 نسبت به دو میزان دیگر، به نظر می­رسد افراد مبتلا به ms بیشترین تطابق پذیری را با توجه به ساده­تر بودن ساختار ریتمیک 4/2 و 4/4 با این میزان­ها دارند.